A lámpada sae á rúa

O pasado día 1 de xuño os alumnos de Tecnoloxía e Debuxo de 1º de Bacharelato fomos expoñer o noso proxecto xunto con outros centros á mostra de «Tecnoloxía na rúa», que  tivo lugar na praza do Toural en Santiago .

O papel  asinado aos alumnos era o de explicar aos público que pasaba en que consistía o noso proxecto, así como o proceso levado a cabo para a súa fabricación.

Na exposición presentamos  varios módulos de parafina, dous de eles electrificados para amosar o funcionamento da lámpada, maquetas, imaxes de diferentes do deseño, proceso e montaxes. Tamén se levou parafina e o molde do módulo coa intención de facer unha demostración da fabricación dun módulo.

Exposición do proxecto en Tecnoloxía na rúaDurante a exposición fomos entrevistados para explicar o noso traballo por Manuel Vicente, director do programa Efervesciencia, espazo de información científica accesible a todos os públicos da Radio Galega. Parte da entrevista foi emitida no programa  do 2 de xuño e pódese escoitar a partir do minuto 5 na seguinte ligazón: Efervesciencia

Entrevista para Efervesciencia da Radio Galega

Electrificación da lámpada

Unha vez construídos os módulos, decidimos facer probas de electrificación para 2 módulos.

  • Deseño do circuíto e compoñentes eléctricos e electrónicos:

Inicialmente deseñamos o circuíto e realizamos os cálculos pertinentes, para saber que resistencia tiñamos que colocar, empregando a Lei de Ohm.  O circuíto estaba formado por 2 led,s de alta luminosidade en serie cunha resistencia e un interruptor como elemento de control. Reutilizamos un cargador vello dun móbil como fonte de alimentación, para poder enchufar a lámpada  directamente á rede eléctrica. Probamos o circuíto empregando unha placa protoboard e realizamos medidas de voltaxe e intensidade co polímetro. Logo de facer o calculo numérico e de elixir a resistencia adecuada, pasamos a montar o circuíto dentro no interior dos módulos.

  • Cableado:

Cableamos os módulos da lámpada, asegurándonos de que as pezas estaban totalmente ocas e  tiñan o suficiente espazo para pasalo cable. Analizamos como deberías ir as conexións volvendo ao esquema electrónico.

  • Instalación dos LED,s:

Unha vez os cables listos e ben preparados, dispoñémonos a colocar os leds no seu sitio empregando uns porta-led,s prefabricados que insertaremos na parafina. Debemos revisar as conexións dos leds para que a intensidade poda circular. Temos que asegurarnos de que as unións sexan estables para evitar problemas de conexión.

  • Comprobacións:

Probamos o circuíto antes de soldar os compoñentes e finalizar o proceso de cableado. Conectamos o noso novo circuíto a unha toma de corrente e vemos como funcionan os nosos leds. Probamos a mobilidade do circuíto para ver que está ben construído e que non se desune. No caso de que estas dúas accións non saian como esperamos, deberemos revisar o circuíto outra vez ata atopar o fallo.

Se todo sae ben, así é como queda.

  • Soldadura:

Unha vez comprobado o circuíto, soldamos as unións dos compoñentes electrónicos ao cable e unimos os módulos de parafina.

 

 

Construción final do prototipo

Unha vez que os módulos están rematados, dispoñémonos a realízar probas para determinar o deseño final da lámpada e a forma de unión entre pezas.

As probas realízanse con pezas obtidas a partir dun molde que consta de 5 partes. O material co que se fan é a parafina, que tamén se pode chamar cera de parafina.

I Probas de unión:

- Unión mediante pistola termofusible:

*A pistola termofusible é unha ferramenta en forma de pistola que se conecta á corrente eléctrica e produce calor. Esta calor funde unha barra de cola, que se introduce pola parte posterior, e sae en forma líquida pola parte anterior. Esa cola fundida é o material que se emprega para pegar.

Para este tipo de unión, déixase quentar a pistola e cando está lista, aplícase nun dos lados que se unirán. Se se aplica en ambos lados, o pegamento únese entre si, pero non une as pezas.

Este método descartouse porque a súa eficacia non era a mellor, xa que pasado un tempo a unión desfacíase ao non aguantar o peso das pezas.

- Unión mediante parafina:

Outra posibilidade que se barallou foi realizar as unións coa propia parafina. Neste caso, únense as pezas e mantéñense na posición que se quere; despois bótaselle a parafina para selar a unión.

Tampouco este método funcionou pois as pezas non quedaban pegadas. A parafina seca moi rápido e ademais ao botala sobre as pezas, crease unha capa que as deforma levemente.

-Unión mediante tubos de cobre:

Para este método, empréganse uns pequenos tubos de cobre. Con estas pequenas pezas, realízanse uns buracos na parte da peza que se unirá xirando os tubos sobre a peza.

Os buracos realízanse sobre as dúas pezas, e unha vez que están feitos, únense mediante outra peza dun diámetro maior.

Para que os buracos se fagan máis rápido, límanse os tubos e fánselle, dese xeito, uns pequenos dentes.

Igualmente, descartouse porque as pezas dañábanse demasiado  con este método.

-Unión directa entre pezas:

Este tipo de unión é unha variante da unión con parafina. Para realizala, aplícase calor directamente sobre as pezas e derreter así a parafina en ambos lados.

Cando está líquída, xúntanse as pezas e únense para que, cando seque, queden unidas definitivamente.

Este método era moi inestable, pois non sempre que se utilizaba as pezas quedaban unidas, por ese motivo tampouco se tivo en conta.

-Unión mediante celo:

Finalmente, a forma de unir que máis convenceu foi na que se empregaba celo.

Primeiro recúbrense as pezas con teflón, para que ao poñerlle o celo este non esvare.

*O teflón serve para evitar fugas en fontanería, protexer as pezas da oxidación, etc.

Despois, unha persoa aguanta as pezas na posición que se quere obter mentres outra utiliza o celo para unilas.

 II Probas de deseño:

Para finalizar co deseño da lámpada, debatiuse se se quería manter o deseño inicial ou realizar outro a partir de cero.

A decisión que se tomou foi a de realizar un deseño novo. Dese xeito, realizáronse varias probas para determinar unha forma que seguise algunhas das pautas xa marcadas.

Debería basearse en formas orgánicas.

Ademáis tiña que ser amplia, que se fosen abrindo os brazos e facendo formas sen seguir unha orde .

Tampouco se quería que fose excesivamente pegada á mesa, senón que os brazos subisen uns sobre os outros.

O deseño final co que nos quedamos foi o seguinte.

      

Deste xeito, acabamos coas fases de  deseño e construción e, o único que falta é o cableado da lámpada e a parte de electricidade.

 

Módulos de parafina

Tras a obtención dun molde dividido en cinco partes, cos seus correspondentes rexistros, procedemos a facer o módulo con parafina, cuxa fórmula química é C25H52.

Para facer o módulo colocamos o molde con todas as pezas no seu lugar, fixándonos en cal foi a última peza que se colocou xa que debera ser a primeira peza en ser despegada do molde despois do bebedeiro.

Á vez que imos montando o molde tamén quentando a parafina, cuxo punto de fusión esta entre 47º e 64º. Cando xa temos a parafina en estado líquido procedemos a vertela no molde, so vertemos a parafina necesaria para facer un módulo resistente e coas paredes finas para logo introducir o cableado. Cando a parafina está vertida, o bebedeiro tápase coa peza do molde correspondente e átase, logo diso xiramos o molde en todas direccións durante uns dez minutos para que así a parafina se pegue as paredes do molde, formando así o módulo.

Tras pasar dez minutos xirando o molde sen parar, procedemos a abrir o molde e extraer o módulo de parafina.

Ao sacar o módulo, pode que teña rebarbas, que se cortan cun coitelo para logo ser pulidas.

 

Volta ao traballo tras a visita a Sargadelos

Tras a visita a Sargadelos e analizada a información obtida, chegamos a varias conclusións para redirixir o traballo e puxémonos a traballar para poñelas en práctica.

A primeira decisión que tomamos era a de obter un modelo ou maqueta da lámpada que queríamos. Polo que decidimos volver a facer a estrutura desexada en papel. Para iso imprimimos o patrón na escala que desexabamos e recortámolo cunhas tesoiras. Despois para poder unir os módulos no ángulo que desexábamos pegámoslle uns círculos de papel a cada extremo de cada módulo. A continuación unímolos con pegamento construindo a forma que nos parecía axeitada seguindo a figura dunha esfera como guía.

Esta foi a estrutura obtida unha vez rematado de unir os módulos de papel.

Porén esta estrutura obtida non ofrecía a rixidez que buscabamos polo que decidimos cambiar de material e reconstruir unha nova. O material que eliximos foi o cartón. Para obter os modulos imprimimos o patrón en papel de pegatina e pegámolo en cartón. Despois recortamos os módulos. Para unilos, tal como fixemos co papel, recortamos unhas circunferencias.

Nesta imaxe vese cómo se cortou un módulo en cartón.

Non acabamos de montar a estrutura de cartón xa que unha idea nova foi proposta. Esta consisitía en utilizar un molde dun modulo feito en pasta de modelar e obter os novos módulos nun novo material de traballo: a parafina.

Nesta imaxe podemos ver o módulo do que se obtivo o molde para facer os módulos en parafina.

Sargadelos, un referente na cerámica

Unha das claves e novidades no proxecto descrito foi coñecer os procedementos de fabricación directamente nunha industria. Sargadelos, unha das firmas de deseño e creación de porcelana senlleiras de Europa, con máis de dous séculos de historia, abriunos as portas para os seus coñecer deseños, procesos de fabricación, e orientar o noso traballo para chegar ao obxetivo final.

Para esta visita contamos coa presenza de Xosé Vizoso (un dos primeiros deseñadores de Sargadelos) que exerceu de guía pola planta de O Castro en Sada.

Comezamos a visita expoñendo o noso traballo ata o momento (módulo en xeso) e o obxectivo final, maquetas iniciais da lámpada, tan pronto como demos a coñecer os nosos propósitos xurdiu unha pequena tormenta de ideas como:
- que podiamos variar o tamaño da peza
-os diversos materiais cos que podiamos facer o modulo
-reaxustes no modelo orixinal

Na zona adicada a I+D coñecimos que en Sargadelos contan cun escáner 3D para dixitalizar figuras para que logo se podan construír as matrices nunha prototipadora.

A segunda fase na nosa visita foi ir á planta de produción situada o carón do edificio principal, alí mostráronnos como se fan as figuras dende a primeira peza ata o se acabado final:

1ºPreparan a barbotina .
Vaciana por colado nos diferentes moldes.
4º Invírtese o molde deixando caer a barbotina restante.

5º Deixase secar ata adquirir a consistencia axeitada para poder retirar o molde.

6º -Retírase o molde e púlense as pezas.
7º-Únense as pezas a man.

8º-Introdúcense as figuras nun forno a 800ºC (así obtense o biscoito).
7º-Co biscoito xa feito xa se pode facer os debuxos pertinentes (os cales nun se iran da peza).

Plantilla para debuxar (estas platillas fanse con láser)

Debuxo feito antes de pasar polo cocido final

8º-Introdúcese a peza, cuberta por un esmalte que a protexe,
no forno túnel que acada os 1400ºC

9º-Por último as pezas van saíndo automaticamente do forno túnel e xa están listas.

Un detalle que vale a pena nomear é que Sargadelos usa tecnoloxía creada por eles mesmos, como é o caso do forno túnel ou da máquina de pratos.

Ao final da visita puidemos observar na subnivel da planta de producción como se fan as misturas e incluso tivemos a oportunidade de observar como se fan pezas polo método de «baleiro». Ver o vídeo MOV07595

Construindo o primeiro módulo en escaiola

Nesta fase explicaremos a construcción do primeiro módulo en escaiola, utilizando un molde perdido.

Logo de rematar o noso molde perdido, pasamos a fabricar a primeira peza en escaiola. O molde non era do mellor, xa que tiña dous inconvenientes bastante grandes: primeiro, o molde non era nada ergonómico, é dicir, que era difícil de suxeitar, de colocar para verter a escaiola, etc. Segundo, a parte interior do molde era moi porosa, o que nos perxudicaba moito para obter unha peza lisa e sen deformacións.

Aínda así, non nos demoramos máis e seguimos adiante. Para arranxar o defecto da porosidade, encheos os buracos con troziños dunha pastilla de xabón. Logo, polas partes do molde que ían a estar en contacto, tanto unha coa outra como as que estarían en contacto ca peza, extendimos unha capa de vaselina. Isto fará que as partes non se queden pegadas e que a nova peza saia perfectamente do molde sen que haxa perigo de rotura. Co molde xa preparado, cerramos as dúas partes e asegurámolo con gomas elásticas, para que mentres se realizase o proceso de vertido, o molde non se abrise e garddase de forma óptima a escaiola líquida. De seguido, preparamos a escaiola e vertémola polo bebedoiro ata rebasalo.

Sen perder o tempo, axitamos o molde con pequenas vibracións para que a escaiola ocupe toda a forma do molde, e para que non queden dentro bolsas de aire que deformarían a figura. Todo isto antes de que fraguase a escaiola.

Por último, pasadas un par de horas como mínimo, abrimos o molde e con coidado separamos as dúas partes. No noso caso tivemos que romper parte do molde para sacar a peza, pero non pasa nada xa que este era un molde perdido, o molde que nos daría unha primeira aproximación de como queremos que sexa a nosa peza a reproducir. Sacamos a peza, quitámoslle as impurezas, limpámola un pouco porque aínda conten a vaselina e listo, a peza estaría lista para con ela, fabricar o molde verdadeiro co que fabricaríamos as pezas necesarias no material que quixésemos.

Construción do molde perdido.

Unha vez creado o módulo con cartón, madeira e plastilina como xa explicaron noutra parte do proceso, corresponde facer o chamado «molde perdido».

O molde perdido faise coa intención de poder crear así un modulo en escaiola, unha vez teñamos ese módulo de escaiola deberiamos facer un segundo molde para poder vaciar tantos módulos como queiramos.

Para facer o molde perdido, antes tivemos que facer unha estrutura partindo dunha semiesfera de porexpán, cubríndoa ata un pouco máis da metade da altura. A parte branca que se ve da semiesfera é onde apoiamos o módulo que vemos na imaxe anterior.

O cartón usámolo para que a estrutura sexa máis forte e a escaiola non se derrame.

Aquí vemos como botamos a escaiola para a elaboración do molde perdido. Esta ten que cubrir todo o módulo.

Unha vez rematada a fase de verter a escaiola, debemos deixar que frague.

Este é o resultado final. Xa temos o noso molde.

Construción do módulo. Parte II

Unha vez feita a estrutura do módulo en madeira, procedemos a recortar 30 pezas circulares de diámetro 4 cm, as cales se cortan a metade para así pegalas polas dúas caras do modulo de madeira e así facer as seccións. Temos coidado de descontar unha pequena franxa próxima ao diámetro, correspondente ao grosor da madeira da estrutura.

Para conseguir o volume do módulo, enchemos o espazo  entre as seccions con plastilina.

Finalmente defínese ben a superficie da figura e elimínanse as irregularidades para que o molde, sexa o máis perfecto posible.

Construción do módulo. Parte I

Unha vez obtido o deseño do módulo, procédese a imprimilo en papel ao tamaño que se desexe. Para obtelo faise unha primeira impresión e determinamos fácilmente o tamaño do arquivo pois sabemos que as razóns das medidas no mesmo son proporcionais ás razóns das medidas impresas. Vólvese imprimir e compróbase que a medida é a correcta. Cando xa se está seguro de ue se ten as medidas imprímese o modelo en papel pegatina, pégase en contrachapado e córtase cun cúter.

Unha vez obtidas as pezas procédese a marcar nelas unhas seccións radiais cunha separación de 2 cm.

Por último péganse as tres pezas no ángulo adecuado utilizando un modelo de ángulo imprimido e cortado.

Deseño do patrón

Cálculo dos ángulos das interseccións dos planos que forman a estrutura

Enunciado do problema:

Dados tres toros e unha esfera relacionados como se describe:
Os tres toros intersécanse entre si de tal xeito que as circunferencias definidas polos centros das circunferencias xeratrices son tanxentes entre si dúas a dúas.
Todas as circunferencias xeratrices son tanxentes exteriores á esfera.
Pretendemos calcular a verdadeira magnitude dos ángulos formados polas interseccións dos planos definidos polos centros das circunferencias xeratrices.

Datos:

Raio da esfera: 15 cm
Raio das circunferencias xeratrices: 2 cm
Distancia do eixe de revolución aos centros das circunferencias xeratrices dos toros: 6,5 cm

Solución:

Nota: Para unha mellor comprensión do debuxo trazaremos únicamente aquelas proxeccións necesarias para a obtención dos ángulos buscados, entendendo o resto da constución a partir do enunciado do problema.
Chamaremos circunferencia directriz a circunferencia definida polos centros das circunferencias xeratrices.

1._ Trazamos a proxección vertical da esfera.
2._ Trazamos a proxección vertical de dous dos tres toros de tal xeito que os planos definidos polas circunferencias directrices sexan planos proxectantes verticais.
3._ Seccionamos o conxunto mediante un plano frontal que pase polo centro da esfera. Lembremos que os elementos comprendidos neste plano están representados en verdadeira magnitude.
4._ Trazamos as proxeccións dunha esfera auxiliar que pasa polos centros das circunferencias directrices.
5._ Trazamos as proxeccións vertical (O2P2) e horizontal (O1P1) do segmento que une os centros das circunferencias directrices representadas.
6._ Xiramos o conxunto de figuras en torno a un eixe paralelo á liña de terra que pasa polo centro da esfera un ángulo tal que situe os centros das tres circunferencias directrices nun plano paralelo ao plano horizontal de proxección.
7._ Trazamos a proxección horizontal do triángulo formado polos centros das tres circunferencias directrices (O1P1Q1). Sabendo que as proxeccións trazadas no paso  5 están en VM o trazado redúcese á construción dun triángulo equilátero de lado OP inscrito nunha circunferencia con centro na proxección horizontal do centro da esfera.
8._Trazamos a proxección horizontal dun triángulo equilátero formado por segmentos horizontais tanxentes á esfera auxiliar nos centros das circunferencias directrices. Na práctica o problema redúcese ao trazado dun triángulo de lados paralelos aos do triángulo obtido no paso anterior pasando polos vértices opostos.
9._Trazamos a proxección horizontal da pirámide que ten como base o triángulo obtido no paso anterior e cuarto vértice no punto de interseccion das interseccións dos planos definidos polas circunferencias xeratrices.
Observemos que as caras oblicuas da pirámide están sobre os planos definidos polas circunferencias directrices, e que as arestas concorrentes no vértice superior están situadas nas rectas intersección dos ditos planos, polo que o problema proposto pode reducirse ao cálculo da VM dunha cara oblicua desta pirámide.
10._ Representamos o perfil da esfera auxiliar e da pirámide. Lembremos que as tres caras oblicuas da pirámide son tanxentes á  esfera, e polo tanto podemos axudarnos da terceira proxección da cara paralela á liña de terra para obter a cota do cuarto vértice da pirámide.
11._ Trazamos a cara oblicua da pirámide en VM, ben abatindo sobre o plano horizontal definido pola súa base, ben a partir das respectivas VM dos seus lados.

O ángulo formado polos lados iguais do triángulo resultante e a verdadeira magnitude dos ángulos formados polas interseccións dos planos definidos polas circunferencias xeratrices, e polo tanto o valor buscado.

Deseño do patrón

Definición do problema:

Dada a verdadeira magnitude dos ángulos formados polas interseccións dos planos definidos polas circunferencias directrices, calcular o desenvolvemento da sección dos toros descritos no enunciado anterior cos planos mencionados.

Datos:

Raio da circunferencia directriz: 6,5cm

Raio da circunferencia xeratriz: 2 cm

Ángulos formados polas interseccións dos planos definidos polas circunferencias directrices: tomalo da construción anterior.

Solución

  1. Representamos o ángulo dado 3 veces de forma contigua
  2. Facemos dúas paralelas a 6,5 cm de distancia a ambos lados dos eixes. Na intersección de ditas rectas está o centro das circunferencias directrices. Utilizamos o centro e os eixes para obter os puntos de tanxencia mediante perpendiculares.
  3. Empregando os puntos de tanxencia e os centros para obter as circunferencias directrices.
  4. Restamos e sumamos o raio da circunferencia xeratriz ao raio da circunferencia directriz.
  5. Trazamos dúas circunferencias dende o centro pasando polos dous puntos calculados no paso anterior.

O conxunto de  arcos obtidos mediante este procedemento é o desenvolvemento buscado.

Experimentando cos materiais

Antes de construír o noso módulo, queremos probar os materiais necesarios para o noso proxecto. Así poderemos saber as súas características e ver como reaccionan. Para iso faremos dúas probas diferentes:

1ª Observación  do comportamento do barro en contacto co cartón,

2ª Construción dun molde de escaiola.

Antes de nada vou falar un pouco destes dous materiais: barro e  xeso.

Barro: o barro é unha mistura semilíquida de auga e terra composta por sedimentos, partículas de po e arxila. Os depósitos de barro endurécense co paso do tempo ata converterse en lutita. O barro, como material de construción, tanto apilado a man, en forma de ladrillos, ou compactado, é unha forma moi barata e pouco técnica de crear parades e muros.

Xeso: o termo xeso tamén pode referirse ao produto industrial parecido á escaiola, preparado basicamente a partir da pedra de xeso natural, mediante a súa deshidratación, con ou sen adicións para modificar as súas propiedades intrínsecas, como é o fraguado, resistencia, adherencia, retención de auga e densidade, que unha vez elaborados, amásase con auga, e pode ser empregado directamente. Tamén se emprega para a elaboracións de materiais prefabricados.

1º proba: nunha lámina de cartón pequena, pegamos con cola de contacto dúas filas de trozos cuadrangulares de cartón, separados uns 2 cm aproximadamente. Así formamos unha estrutura que se pode recubrir con barro. Recubrímolo todo de barro, deixando pequenos espazos onde o cartón esta en contacto co aire, para que o día seguinte podamos ver a cantidade de humidade que ten o cartón.

2º proba: queremos facer unha parte do molde dun toro. para iso, construímos unha plataforma para o toro. A altura da plataforma ten que chegar ata cubrir a semicircunferencia inferior da circunferencia xeratriz do toro. A partir desa plataforma, formamos unha muralla arredor dela para que a escaiola líquida non escape, e ao secar forme unha parte do molde.

Botamos escaiola ata que supere a altura máxima do toro, o mellor sería que houbera uns 3 cm de espesor. Deixase secar. Ao día seguinte podemos sacar o barro, e o resto de material é parte do molde. Dáselle a volta,e pódese ver perfectamente a metade do toro que está descuberta. Quitamos o toro e xa temos unha parte do molde (parte negativa). Para completalo facemos o mesmo proceso que para a primeira parte: colocamos o toro, facémoslles unha barreira de barro, vertemos escaiola, e esperamos a que seque. Para que funcione o molde deberíase facer uns rexistros e un bebedeiro para verter escaiola líquida.

Para a preparación da escaiola podemos tomar como referencia a información presentada no seguinte vídeo:

Iniciando o proxecto

Fase I. Búsqueda de información:

Nesta primeira fase ten lugar a chamada tormenta de ideas, na que cada membro do equipo aporta todas as ideas que poden ser útiles. Investígase sobre materiais, deseños e formas empregando as novas tecnoloxías e diversas fontes de información para realizar unha lámpada composta por módulos.

Algunhas das ideas que se sopesaron e sobre o que se investigou antes de chegar ao deseño final foron as seguintes:

Andromeda, un deseño interesante      Lámpada de interesante diseño

Lámpada Coral                                       Voetbal Lamp de Piet Hein Eek

Ademáis da tormenta de ideas, nun primeiro momento cosiderouse a opción de imitar formas xa existentes, pero descartouse a medida que avanzaba o proxecto.

Tras a investigación inicial, procédese ao chamado pensamento crítico, no que se decide que modelos ou deseños son os que posúen mellores características, propiedades e se ccumpren as necesidades do noso proxecto; e escoller, dese xeito, a idea que consideramos como a mellor.

Fase II. Deseño do módulo:

Unha vez fixadas as características do módulo, procédese a realizar un debuxo en papel. Despóis de definir máis o seu deseño e forma fanse maquetas para ter unha aproximación do que se quere obter e se hai algún problema coas formas escollidas.

Finalmente, establécese que o módulo está baseado en formas orgánicas e a partir de circunferencias tanxentes entre sí. A forma coa que se traballará está composta por sectores de toro que se intersecan entre si e que forman unha peza con  tres «brazos», dous no mesmo sentido e un en sentido contrario. Para ter conciencia da peza rematada realízase unha aproximación en poliestireno expandido, tamén coñecido como porexpán.

Para esta pequena proba, debúxase a forma do módulo na esfera de porexpán axudándose  dun toro de plástico co que se fan as circunferencias.

Tras ter a forma debuxada, procédese a recortar a peza cun cúter.

Para determinar o deseño final da lámpada (colocar os módulos no espazo), emprégase unha esfera sobre a cal os módulos reproducirán a súa forma circular. Utilízase o módulo recortado para establecer a colocación destes no espazo, formando unha esfera, e para saber o número necesario de módulos e as unións que terán lugar.

Monografía: Materiais cerámicos

Nas seguintes monografías Monografía: Materiais cerámicos, Una introdución a los materiales cerámicos podes obter información sobre os materiais cerámicos, a súa composición, tipos, estrutura química, fabricación de productos cerámicos, moldeo e  moita máis información sobre este tipo de materiais

Traballo sobre materiais cerámicos elaborado por Alejandro Tobío mat_ceramicos

 

Lámpada movil desmontada

 

Esta interesante imaxe permítenos ver os mecanismos e os circuitos desta lámpada movil. Esta imaxe pódenos dar unha idea de como temos que construir a nosa lámpada en referencia ó sistema de funcionamento interno da mesma.

 

Fases do proceso productivo

A continuación un breve recordatorio das fases do proceso produtivo industrial, para que as poidamos seguir e adaptar ao noso traballo.

Fase1. Estudo de mercado:
a) Fontes de información:
– Necesidades
– Ideas
b) Investigación:
– Método de ensaio- erro
– Método científico

Fase2. Desenvolvemento:
a) Deseño: condicionantes:
– proceso de fabricación
– facilidade de montaxe e desmontaxe
– ergonomía
– estética agradable
– resistencias dos materiais
– normalización
b) Fabricación de maquetas
c) Fabricación de prototipos
e) Proxecto técnico:
1. Memoria
2. Prego de condicións
3. Planos
4. Presuposto

Fase3. Planificación da produción
a) Listado de fases
b) Diagrama de fluxo
c) Planificación

Fase4. Fabricación de produtos
a) Aprovisionamento de materiais
b) Proceso de fabricación
c) Xestión de calidade
a) Tipos de CC: no proceso e no produto
b) Ferramentas de CC
c) CC na produción
d) Defectos

Fase 5: Comercialización e reciclaxe:
*Nos non desenvolveremos esta fase

Lámpadas case perfectas.

Os LED (diodo emisor de luz) teñen un consumo inferior a  todas as lámpadas do mundo, teñen unha duración e iluminación superior e son reciclables, estas cualidades son as que fan que os LED se utilicen en todo tipo de obxectos, dende a iluminación dun reloxio ata a iluminación dun monumento histórico.

(LED)

(Edificio iluminado con LED)

Para ampliar os coñecementos sobre os LED

Un diseño enxeñoso.

A lámpada-libro do estudo de deseño da marca holandesa Atelier Bomdesign dirixida por Michael Bom y DeurlooAntoinet , denominada »Booklamp», é unha lámpada cun deseño moi singular, innovador e sobre todo ecolóxico, que chama a nosa atención pola singularidade dos materiais cos que esta feito e a súa simple estructura.

Deseños inspirados en formas orgánicas

Hoxe en día estanse a empregar moitos deseños inspirados en formas orgánicas como pode ser por exemplo a seguinte lámpada que posúe unha forma de polbo ou medusa. A súa forma é bastante simple, pois o que serían os «tentáculos» poderíanse fabricar por separado e unirse ao final á «cabeza». Os propios tentáculos son os que suxeitan a lámpada e impiden que esta caia, polo que xa non sería necesario preocuparse pola súa suxección.

http://www.elblogdetyq.com/2011/06/nueva-lampara-de-diseno.html

Outro deseño que tamén segue esta liña de pensamento sería a chamada «ninfa». Esta lámpada posúe a forma dun insecto. A simple vista pode parecer máis complicada de realizar, pero penso que se se fai do mesmo xeito que a anterior, patas e corpo por separado, podería chegar a ser máis fácil.

Na ligazón que está a continuación pódense atopar outros deseños ademáis da ninfa.

http://www.taringa.net/posts/imagenes/2358345/Los-40-Disenos-mas-Creativos-de-Lamparas.html

Lámpada LUNE

A lámpada LUNE posúe varios dos requisitos que se precisan para o proxecto a realizar. Posúe unha forma moi simple (esférica), fácil de facer e fácil de obter módulos a partir dela. Grazas á súa forma e ao material do que está formado, que neste caso se trata de cerámica, pode parecer unha escultura, motivo polo cal se pode empregar como obxecto de decoración.

Baséase en tecnoloxía LED, polo que a súa calidade de iluminación é moi boa. Ademáis, a parte onde se sitúan os LEDs, é xiratoria, facendo posible orientar a luz cara a onde se queira. É unha lámpada de baixo consumo que pode tamén cambiar a intensidade e a cor.

Se se precisa ou se se quere, pódense combinar varias para crear efectos visuais mellores como ocorre na seguinte imaxe.

No seguinte vídeo apréciase o efecto de cores que producen estas lámpadas nunha habitación.

http://vimeo.com/21089993

A páxina web da que obtiven a información é a seguinte:

http://is-arquitectura.es/2011/08/24/lune-lampara-con-matriz-densa-de-leds/

 

 

Andromeda, un deseño interesante

Andromeda é o nome dunha lámpada do deseñador industrial Ross Lovegrove.

Está feita de cerámica, e apesar de que este modelo non esté constituído por módulos, penso que se poderían empregar estas formas para realizar unha lámpada modular, convinando diferentes partes. Está inspirada en estruturas orgánicas e creo que ese é un bo camiño polo que continuar a búsqueda de formas e deseños.

Emprega LEDs para a iluminación e tamén incorpora uns espellos nos que se reflicte a luz creando, deste xeito, xogos de sombras que poden ser interesantes. A pesar de que sexa para colgar do teito, poderíase realizar tamén para estar nunha mesa coma se fose un obxecto, dotándoa dunha superficie na que se poida apoiar. Aquí está outra fotografía na que se pode apreciar esas formas que realiza cando está encendida.

 

As páxinas nas que se poden obter máis información son:

http://abrideira.blogspot.com.es/2010/07/andromeda.html

http://hel.veti.ca/index.php/2010/07/lampara-andromeda-por-ross-lovegrove/

Lámpada de interesante deseño

Link

Na URL inserida debaixo da imaxe pódese ir á paxina onde hai varias fotografías deste modelo. Na miña opinión é moi interesante xa que esta composta por varios módulos que ao unilos pódese formar as figuras que a un lle apeteza. Un concepto que na miña opinión  poderíamos ter en conta á hora de deseñar a nosa propia lámpada.

A lámpada é a seguinte

http://www.guiadkn.com/index.php/2009/02/lmparas-led-de-christian-prescht/

Lámpada con interesantes características

LÁMPADA:

 

Paréceme interesante esta imaxe principalmente polas súas características: primeiro, o seu deseño é relativamente simple e as súas partes repítense en todo o obxecto. Segundo, é un obxecto pequeno e cómodo, que non necesita estar colgado, senón que pode situarse en calquera superficie plana. Terceiro, non ten unha luz moi potente, nin moi concentrada nun punto, senón que emite unha luz moi difusa e en todas as direccións, o cal  nos sería útil se queremos traballar coa tecnoloxía LED de baixo voltaxe.

En definitiva, creo que esta lámpada é un bo exemplo para axudarnos a pensar o deseño do noso proxecto.

Un posible deseño para a nosa lámpada

Na seguinte URL podemos ver unha lixeira idea de unha lámpada LED’s que ten condicións das que nos falamos que debería ter a nosa proposta de traballo: Construción por módulos, Utilización de LED’s e difusión da luz.

Temos que darlle unha voltiña a este deseño, xa que esta lámpada é moi transparente, cualidade que nos non vamos a ter debido a que usamos como material a cerámica.

http://www.espacioliving.com/1156738

 

Lámpada Coral

A Lámpada Coral de Lagranja para Pallucco (a empresa que produce a famosa lámpada de Fortuny) é un bo exemplo de obxecto de iluminación modular orgánico.

Estes bosquexos que ofrecen na súa páxina mostran detalles construtivos que organizan unha forma aparentemente tan caótica.

No seguinte vídeo podemos apreciar que o núcleo da lámpada é unha estrutura poliédrica.

Coral Lamp from lagranja design on Vimeo.

 

Tokani

A empresa mexicana Neko presentou en 2010 na exposición de artistas plásticos e deseñadores industriais da galería Medellín 174 e o taller experimental Arta Cerámica, un deseño de maceta vertical realizado en cerámica. Tokani, que así se chama esta maceta, componse de varios módulos que foron realizados mediante a técnica de colado. Nas imaxes inferiores podemos ver diferentes etapas da elaboración do producto:

As matrices en escaiola.

Unha das pezas aínda sen extraer completamente do molde no que foi colada.

Pezas logo da primeira cocción (biscoitos), antes de esmaltar.

LED,s

Un diodo é un compoñente electrónico que permite que circule a corrente nun determinado sentido, dende o ánodo (+) ata o cátodo (-), e impide que circule no sentido contrario.

Os led,s están compostos por un material semiconductor.

Úsanse como indicadores en moitos dispositivos, e cada vez con máis frecuencia, en iluminación.

As aplicacións dos LEDs atopámolas como indicadores de funcionamento ou control de aparatos modernos: ordenadores, impresoras, luces de testemuña dos automóbiles, etc. Cada vez que vemos que pequenas luces acéndense para indicar algo, xeralmente trátanse de LEDs, xa que presentan moitas vantaxes respecto ás lámpadas de incandescencia: menor consumo eléctrico, maior resistencia e duración e menor tamaño.

LED,s na Wikipedia.

LED,s en Tecnoloxia.org

Electrificación de lámpadas con LEDś:

Lámpada Fortuny

Na primeira década do século XX, o artista, escenógrafo, deseñador, e fotógrafo Mariano Fortuny deseña unha das súas lámpadas máis famosas. Unha ĺámpada con estrutura e pé metálicos e diferentes superficies reflectantes que lle permite obter as iluminacións de gran intensidade pero de luz difusa que necesitaba para as súas fotografías.

Artigo interesante sobre Fortuny

Interesante biografía de Fortuny elaborada pola Obra Social de Caixa Catalunya

Fortuny y la lámpara maravillosa. Documental de rtve.

Un novo proxecto

O reto presentado no curso 2011-2012 era deseñar unha lámpada  de cerámica,  con LEDs  e  forma  baseada en elementos orgánicos que se repetiran formando unha estrutura asimétrica.

                  

LEDs                                                                              Formas orgánicas

Ademais das características xa mencionadas, a estrutura debía ser modular, cun módulo que fose fácil de reproducir polo método de traballo que empregamos. Para unha primeira aproximación da construción, empregaremos os procesos de fabricación empregados  na recoñecida industria de Sargadelos, que é unha das firmas de deseño e creación de porcelana senlleiras de Europa, con máis de dous séculos de historia vencellados ao desenvolvemento da cultura de Galicia en todos os eidos da creatividade. Para iso, construiríamos, mediante os nosos medios,  un molde e, a partir del, un módulo da nosa lámpada, para estudar as posibilidades de reprodución da peza. Unha vez estudado e optimizado o módulo, nunha fase inicial do proxecto, procedía investigar as posibilidades da forma global da lámpada para o cal construímos un prototipo en parafina, para continuar no futuro coa construción da mesma en cerámica, en colaboración con Sargadelos.

As bases de partida do proxecto foron dúas lámpadas moi diferentes e un percheiro modular cerámico, sobre os cales realizamos unha análise e recollemos de cada unha as ideas que máis nos gustaban e que se axustaban ao que buscábamos.

Ao principio barallouse a posibilidade de realizar unha lámpada de teito, pero preferiuse unha de mesa, pois parecía unha alternativa máis vistosa e cunha saída mellor para a súa colocación.

Da lámpada de Philips Living Color, a idea que se recolleu foi a de realizar todo o cableado por dentro e que non quedase á vista, do mesmo xeito no que os LEDs tamén estarían no interior da lámpada.

               

Da Lámpada de Fortuny, atraeunos o efecto que lle proporcionaban á luz os reflectantes que emprega, e intentamos empregar algo parecido para que a luz que proxectase a nosa lámpada tamén fose algo difusa e creara, desa maneira, un ambiente máis cálido e confortable.

Por último, do percheiro de Milky Star, tívose en conta as súas formas, que tiñan bastante en común co que buscabamos.

Información:

  • Cerámica: material inorgánico, non metal, bo illante e que ademais ten unha temperatura de fusión e resistencia moi elevada.
  • LEDs díodos semicondutores que emiten luz.